Fantasmagieria - podcast o grach wideo.

Tłuściutki podcaścik, troszeczkę chaotyczny po ospałym weekendzie, ale na czas i z przytupem.

Zaczynamy od Call of Duty 4 i darmowych map dla wersji PC, sponsorowanych przez Nvidię. Skoro o shooterach mowa, dorzuciliśmy do kociołka Unreal Tournament 3 na PS3, grę ultra szybką jak na to, do czego przyzwyczaiły nas konsolowe FPS’y. To swoisty prekursor, który zezwalając na sterowanie myszką i klawiaturą, zaciera różnicę między graniem w strzelanki na PC i konsoli.

Będzie też o GT 5 Prologue. Zweryfikujemy nową tezę: GT5 – Forza 2 killer. Postaramy się obiektywnie (o ile to możliwe) spojrzeć na walory najnowszej produkcji Polyphony. Kiedy rozmawiamy o Prologue, nie sposób nie wspomnieć o idei płatnego dema. Szukamy jej rozwinięcia i zastanawiamy się co by było, gdyby gry sprzedawano w częściach, tudzież w rozdziałach.

Nagranie w dużej mierze poświęcimy Metal Gear Solid. Zastanawiamy się nad genezą popularności serii, skoncentrujemy się na wielkości Kojimy jako narratora, a także twórcy, który rozwijają serię, nie zapominając o jej korzeniach. Wszystko w kontekście pierwszych pozytywnych recenzji czwartej części serii.

Gdzieś tam w trakcie wkradnie nam się temat grania HDTV. Powspominamy jakie wrażenie wywołało podłączenie Xbox 360 do kineskopowego telewizora i jak wygląda podłączenie PS2/Oryginalnego Xboksa do telewizora LCD o przekątnej 40 cali.

Na koniec luźna dyskusja o grach grozy, zdominowana przez nostalgiczne spojrzenie na najciekawszych przedstawicieli gatunku gier FMV (full motion video), dzieci ery CD-ROM. Kontrowersyjne perły w stylu Harvester (ze znaczkiem tylko dla dorosłych) bezpowrotnie odeszły do lamusa, zostawiając nas z tytułami typu Dead Space.

Mamy nadzieje, że nie będziecie mieć nam za złe znacznie przekroczonej średniej długości, ale miło się rozmawiało i warto posłuchać do ostatnich minut.

Ściągnij dziewiętnasty odcinek podcastu

Odcinek trzynasty waszego ulubionego, wśród śmiertelnie poważnych, podcastu o grach znowu niestety w okrojonym składzie. Tym razem rozmawiamy o m.in. grze Dark Sektor i nowych mapach do Call of Duty 4. Z poważniejszych tematów przyjrzymy się różnicy w ocenach wystawianych w serwisach / magazynach i tych średnich, wystawianych przez czytelników. Czy gry nie są tworzone dla recenzentów, bo liczy się tak naprawdę tylko średnia na metacritics? I czy magiczna 10/10 (w kontekście pierwszych recenzji GTA IV) powinna być świętym Graalem? Na koniec trochę o achievement whore i o tym jak xboksowe osiągnięcia wpłynęły na sposób rozgrywki i czas spędzony z grami.

Staraliśmy się, aby pechowy numer nie odbił piętna na nagraniu. Tym razem o jakość nagrania zadbał Dr Judym, który poświęcił na to kilka wieczorów. Tym razem zabawa z gałką nie będzie potrzebna.

Ściągnij trzynasty odcinek podcastu

Wraz z rosnącą mocą obliczeniową pecetów i współczesnych konsol gry stają się niemal z dnia na dzień, bardziej kompleksowe, pełniejsze, co za tym idzie bardziej realistyczne. Mówienie o realizmie w grach to już nie mrzonka. Czy jednak salwy PiaRów, okrzykujących niemal każdą nową produkcję realistyczną nirwaną służą grom czy nie? Czy skoncentrowanie się na grafice i fizyce, nie powoduje zaniedbania klasycznych elementów stanowiących o grywalności?

W 10. odcinku Fantasmagierii staramy się zastanowić nad pojęciem realizmu w grach, pogrupować go na mniejsze składowe, wskazując np. gry o fotorealistycznej grafice, sugestywnej formie przekazu, czy też te wiernie oddające fizykę świata, a także gry z ogólnie pojętym realistycznym poziomem trudności. Odniesiemy się też do ‘realistycznych’ gier za czasów Amigi, kiedy to taka gra tłumaczyła się na nic innego jak tylko na grę frustrującą.

Zastanawiamy się jak wykorzystywanie silników typu Havok, Euphoria, DMM w m.in. Star Wars: The Force Unleashed sprawdzi się w praktyce i czy będzie to element znacząco wpływający na rozgrywkę, czy też jedynie cieszący oko fajerwerk.

Oraz czy gracze chcą, aby gry były coraz bardziej realistyczne, skoro wszyscy puścili już w niepamięć, że kiedyś istniał taki gadżecik w szuterach jak pasek zdrowia, a zbyt wiele elementów, na które musiałby zwracać uwagę gracz w potencjalnym prawdziwie realistycznym MMO sprawia szybkie zniechęcenie i porzucenie tytułu.

Narażamy się też fanom, mającego szansę stać się najbardziej realistycznym symulatorem jazdy samochodem, Grand Turismo 5, ale tylko trochę, krytykując brak modelu zniszczeń i oskrytpowanych komputerowych (wszak PS3, to komputer, prawda?) kierowców.

Spróbujemy znaleźć w tym wszystkim miejsce dla Wii, konsoli, która w miarę najbardziej oczywisty sposób zaciera granicę między tym co się dzieje przed i za telewizorem.

Zapraszamy do słuchania i komentowania! Ten tygodniowy podcast sponsorowały słówka ‘realistyczny’ i ‘powiedzmy’.

Ściągnij dziesiąty odcinek podcastu

Czy wzrastająca liczba casuali stanowi zagrożenie dla hardcore’owej braci? Czy rzeczywiście możemy narzekać na malejący poziom trudności gier, bo dominują te szybkie, łatwe i przyjemne? Z drugiej strony czy od razu człowiek musi się bić po twarzy, bo gra nie pozwala mu save’ować co minutę, a boss nie pada za pierwszym podejściem. Co mogą zrobić twórcy, aby zapewnić wyzwanie, ale nie frustrować? Czy przy tak podzielonym targecie da się zapewnić taki balans? Na te i innego pytania staramy się odpowiedzieć w najnowszym odcinku Fantasmagierii, jednocześnie wyliczając kilograczogodzinę będąca wyznacznikiem stosunku opłacalności do przyjemności. Po wysłuchaniu oczywiście zapraszamy do dyskusji.

Ściągnij czwarty odcinek podastu