Aparaty mowy rozgrzejemy rozmową o Euro i gościnności rodaków. Impreza dobiega końca, a szkoda, bo pozwoliła odpocząć od szarej codzienności i wzbudziła mnóstwo pozytywnych wibracji.
Z tematów związanych z elektroniczną rozrywką, przedyskutujemy wybuch gorzkich żali dotyczących ostatnich rewelacji stwierdzających, że tylko jedna piąta graczy kończy gry. Czy naprawdę jest tak źle, czy po prostu pewne gry nie zasługują, aby poświęcać im więcej czasu?
W to wplatamy również pogawędkę o rosnącej popularności cyfrowej dystrybucji oraz o ostatecznym potwierdzeniu bezużyteczności Kinecta jako kontrolera skomplikowanych gier.
Z cyklu “W co ostatnio grałeś?” - Max Payne 3.
Gorącą dyskusję, pełną spoilerów zostawiamy na koniec. Nie mogliśmy nie skomentować wydanej kilka dni temu wersji rozszerzonej zakończenia Mass Effect 3. Osoby, które gry nie skończyły przestrzegamy przed spoilerami, które będą nieodłącznym elementem w dyskusji od 59 minuty do praktycznie samego końca.
Mało się dzieje w grach. Kurz po E3 opadł i okazało się, że marazm tej generacji wywołany dzikim pędem w kierunku “nie-gier” zbiera żniwo. Nie ma się czym ekscytować, więc zrobiliśmy sobie dwa tygodnie przerwy, a w tym czasie nabiliśmy kolejne godziny w Diablo 3.
Tak się złożyło, że parę dni temu wyszedł patch do Diablo z numerkiem 1.0.3, który okazał się być jednym wielkim uderzeniem po kieszeniach graczy oraz mocno spóźnioną próbą naprawienia ekonomi gry. Jak to zwykle bywa, przynosi on więcej złego niż dobrego, wywracając wszystko do góry nogami. Przyznam, że zadziałał jak kubeł zimnej wody. Wreszcie oderwałem się z czeluści Inferna i wróciłem do świata żywych.
W odcinku pogadamy także o Extended Cut do Mass Effect 3 i naszej wierze, czy jest ten “dodatek” coś jeszcze w stanie zmienić. Dyskutując m.in. o Bioware, nie możemy się powstrzymać i porozmawiamy o trudnej sytuacji The Old Republic, i generalnie o sensowności wydawania gier MMORPG w dzisiejszych czasach.
Kącik kulturalny tym razem bardzo filmowo-serialowy. Z ciekawszych pozycji, o których rozmawiamy warto wspomnieć o serialu “Breaking Bad” czyli perypetiach chorego na raka nauczyciela chemii przechodzącego na ciemną stronę mocy.
Oczywiście mówimy o podsumowaniu w naszym stylu, czyli komentujemy tylko te gry i wydarzenia, które nas interesowały oraz to co jak zwykle targi E3 wyróżnia, czyli skąpo odziane, urodziwe hostessy. Zanim jednak rozkręcimy się i podzielimy naszymi spostrzeżeniami co do Dishonored, Watch Dogs, The Last of Us, itd. nie pozwolimy przejść tak bez echa najważniejszej obecnie imprezie sportowej, czyli Euro 2012. Nie słabną emocje po tym co wydarzyło się na stadionie narodowym w ostatni piątek, a już we wtorek szykują się kolejne. Niech was jednak nie zwiedzie futbolowa atmosfera pierwszych-nastu minut, nie zmieniamy profilu na sportowy!
W tym tygodniu znowu zaczynamy od kącika kulturalnego. Nie mogliśmy rozpocząć w pełnym składzie, więc pozwoliliśmy sobie otworzyć rozmową o dwóch filmach fantastycznonaukowych zanim trojka się zebrała. Pierwszy to “Faceci w czerni 3″ (komedia), a drugi to “Prometeusz” (dreszczowiec). Uspokajam, spoilerów fabularnych nie ma, ale osoby wyjątkowo wrażliwe mogą po prostu od razu przewinąć do mniej więcej połowy i posłuchać o tym w co ostatnio graliśmy.
W kąciku tylko o jednej grze - Max Payne 3. Bez wątpienia świetna, godna kontynuacja przygód Maksa Bula, jedna z najlepszych strzelanin trzecioosobowych ostatnich kilku lat. Były glina wciąż nie może pogodzić się ze strata najbliższych, choć od tragedii minęło już tyle czasu. Rozpił się, przestał dbać o siebie, jego mieszkanie to zapluskwiona nora, w którą omijają nawet szczury. Jest gorzej niż beznadziejnie. Z marazmu wyciąga go kolega, którego nawet dobrze nie zna, oferuje nieźle płatną robotę i panaceum na depresję. Czy na pewno? To co miało wyglądać na typowe ochranianie rozpieszczonych milionerów zamienia się w regularną wojnę z wrogim kartelem. Max nie stracił napędzanego adrenaliną wigoru i magicznych umiejętności zakrzywiania czasoprzestrzeni, jako jedno osobowa armia zawstydziłby całą obsadę “Niezniszczalnych”. Więcej o grze w odcinku.
W odcinku rozmawiamy praktycznie tylko o dwóch produkcjach. Johnie Carterze, którego świetna i kosztowna ekranizacja przygód niestety nie przyciągnęła wystarczającej liczby widzów do kin, tę klapę może uda się zniwelować liczbą sprzedanych kopii blu-ray i dvd, oraz Diablo 3, prawdziwym fenomenie na rynku gier pecetowych.
Edycja startowa nie oddawała w pełni tego co spotka śmiałków chcących stawić czoła Diablakowi. Nasze pierwsze wrażenia mogliście poznać w poprzednim odcinku, tym razem jednak zreflektujemy się i opowiadamy o pełnej edycji. Wiele naszych obaw zweryfikowaliśmy i przyznajemy, zabawa nam się podoba. Pomijając wszelkie zmiany, uproszczenia, miód ten sam co przed laty, ba nie spodziewaliśmy sie, że tak nas wciągnie i będziemy usprawiedliwiać szatańskie pomysły Activision Blizzard.
Na koniec guest passik. Pierwszą część odczytałem w odcinku, a ostatne sześć znaków pojawi pojawiło się we wpisie na facebooku i już zostało wykorzystane.
Jakiś czas temu pomyślałem, że nie byłoby nic bardziej czadowego niż zrobienie koszulki Fantasmagierii. Edycja limitowana, bez dodruków, coś co wierni słuchacze mogą nosić z dumą. Akcja była jednorazowa, nie ma na naszej stronie “sklepu”, nie wszystkie koszulki się sprzedały, kilka sztuk zostało, i po latach przestawiając pudła zebrałem i zinwentaryzowałem stan “magazynu”.
Tak więc dostępne rozmiary to: 1 XXL, 7 XL, 1 L, 3 M, 1S. Cena 35 złotych plus 7 złoty przesyłka polecony priorytetem. Kto pierwszy ten lepszy, jak widać pewnych rozmiarów jest po sztuce. Ostatnia szansa, białe kurki (choć koszulki czarne)! Chętnych proszę o email na adres dahman (tutaj wstawić m@łpę) fantasmagieria.net.
A tak prezentujemy się w tym jedynym w swoim rodzaju kawału materiału.
Takiego szaleństwa jak na premierze Diablo 3 nie pamiętają najstarsi posiadacze Atari 2600. Tysiące fanów zbitych, zagonionych jak owieczki na rzeź, czekało, bawiło się, ba celebrowało nadejście po dwunastu latach kontynuacji przygód dzielnych śmiałków chcących unicestwić pana piekieł. Niestety nie mogłem być na tej fecie, która mimo trudności i kiepskiej organizacji ostatniego etapu, tj. wpuszczaniu do sklepu, wyglądała niemal jak koncert rockowy. Na szczęście w Internecie można znaleźć mnóstwo relacji, także wideo, więc czuję się prawie jakbym tam był. Atmosferę sielanki psuła tylko niefrasobliwości Blizzarda, który postanowił przyoszczędzić na serwerach do autoryzacji.
Diablo 3 w tym momencie jest grą mogącą poszczycić się najbardziej kuriozalnym systemem drm blokującym zabawę pojedynczemu graczowi. W premierową noc nikt nie mógł zagrać i do historii przejdzie Error 37 jak swego rodzaju wyciągnięty środkowy palec w kierunku milionów osób, który zamówili grę przed premierą.
W odcinku oczywiście rozmawiamy o Diablo 3, ale już na wstępie uprzedzam, graliśmy tylko w edycję startową, nie da się w ten sposób wyrazić pełnej opinii, więc są to nasze pierwsze, ogólne wrażenia. Zmiany w stosunku do Diablo 2 są zauważalne, zrezygnowano z pewnych rozwiązań, inne uproszczono, niemniej zostawiono to co najważniejsze i prawdopodobnie tylko najbardziej zagorzali zwolennicy poprzednich części będą narzekać. My nie zapominamy, gdzie ludzie naprawdę odpowiedzialni za Diablo 1 i 2 teraz pracują i w tym kontekście wspomnimy o Torchlight.
W kąciku kulturalnym o męskim kinie, czyli przede wszystkim indonezyjski film sensacyjny Raid, oraz Dorwać Gringo, najnowsza produkcja Mela Gibsona, w której poznajemy uroki i folklor meksykańskiego więzienia.
Fragment bety, klasa postaci Inżynier. Walka z bossesm King Pogg (13:08).
Podczas gry miałem problem z dźwiękiem, większość efektów była wyciszona, więc podkład muzyczny bez trzasków i odgłosów pola walki to nie zabieg artystyczny.
Aparaty mowy rozgrzejemy rozmową o Euro i gościnności rodaków. Impreza dobiega końca, a szkoda, bo pozwoliła odpocząć od szarej codzienności i wzbudziła mnóstwo pozytywnych wibracji.
Mało się dzieje w grach. Kurz po E3 opadł i okazało się, że marazm tej generacji wywołany dzikim pędem w kierunku “nie-gier” zbiera żniwo. Nie ma się czym ekscytować, więc zrobiliśmy sobie dwa tygodnie przerwy, a w tym czasie nabiliśmy kolejne godziny w Diablo 3.
Oczywiście mówimy o podsumowaniu w naszym stylu, czyli komentujemy tylko te gry i wydarzenia, które nas interesowały oraz to co jak zwykle targi E3 wyróżnia, czyli skąpo odziane, urodziwe hostessy. Zanim jednak rozkręcimy się i podzielimy naszymi spostrzeżeniami co do Dishonored, Watch Dogs, The Last of Us, itd. nie pozwolimy przejść tak bez echa najważniejszej obecnie imprezie sportowej, czyli Euro 2012. Nie słabną emocje po tym co wydarzyło się na stadionie narodowym w ostatni piątek, a już we wtorek szykują się kolejne. Niech was jednak nie zwiedzie futbolowa atmosfera pierwszych-nastu minut, nie zmieniamy profilu na sportowy!
W tym tygodniu znowu zaczynamy od kącika kulturalnego. Nie mogliśmy rozpocząć w pełnym składzie, więc pozwoliliśmy sobie otworzyć rozmową o dwóch filmach fantastycznonaukowych zanim trojka się zebrała. Pierwszy to “Faceci w czerni 3″ (komedia), a drugi to “Prometeusz” (dreszczowiec). Uspokajam, spoilerów fabularnych nie ma, ale osoby wyjątkowo wrażliwe mogą po prostu od razu przewinąć do mniej więcej połowy i posłuchać o tym w co ostatnio graliśmy.
W odcinku rozmawiamy praktycznie tylko o dwóch produkcjach. Johnie Carterze, którego świetna i kosztowna ekranizacja przygód niestety nie przyciągnęła wystarczającej liczby widzów do kin, tę klapę może uda się zniwelować liczbą sprzedanych kopii blu-ray i dvd, oraz Diablo 3, prawdziwym fenomenie na rynku gier pecetowych.
Takiego szaleństwa jak na premierze Diablo 3 nie pamiętają najstarsi posiadacze Atari 2600. Tysiące fanów zbitych, zagonionych jak owieczki na rzeź, czekało, bawiło się, ba celebrowało nadejście po dwunastu latach kontynuacji przygód dzielnych śmiałków chcących unicestwić pana piekieł. Niestety nie mogłem być na tej fecie, która mimo trudności i kiepskiej organizacji ostatniego etapu, tj. wpuszczaniu do sklepu, wyglądała niemal jak koncert rockowy. Na szczęście w Internecie można znaleźć mnóstwo relacji, także wideo, więc czuję się prawie jakbym tam był. Atmosferę sielanki psuła tylko niefrasobliwości Blizzarda, który postanowił przyoszczędzić na serwerach do autoryzacji.